My skoonma is op 15 Julie 2016 oorlede. Die begrafnis vind in die Noorde plaas: 1200 kilometer vanaf die karoodorpie waar ons woon. Inderhaas word reëlings getref/ As gastehuiseienaars is daar so bietjie ekstra waaraan gedink moet word. Gaste wat aandete bespreek het vir die aand waarop ons sal terugkeer, word in kennis gestel. Die kanse is goed dat hulle voor ons sal arriveer. Die omstandighede word verduidelik en hulle word versoek om by die restaurant in die dorp aandete te gaan nuttig. Hulle verkies egter om te braai. Alhoewel ons nie 'n selfsorgbesigheid is nie, kom ons hulle tegemoet en word gereël dat die braaier en eetgerei aan hulle voorsien sal word in ons afwesigheid.
Met ons aankoms tuis is genoemde gaste reeds daar en die vlamme dans reeds rond. Hulle word gegroet en in die sterk skemer word ons bagasie afgelaai. Soos 'n frats wind word ek uit die bloute , deur een van die gaste, aangeval omdat ek haar nie sou gegroet het nie. My verbaasde antwoord dat ek hulle met ons aankoms by die vuur gegroet het, maak geen indruk nie. Sy beweer dat sy nie op daardie stadium by die vuur was nie. Na dertien ure op die pad het 'n mens nie lus, of krag, om daaroor te argumenteer nie.
Daar is vir vyf persone bespreek .Net vier het opgedaag. Alhoewel ek geensins nodig gehad het nie, gee ek hulle die enkelpersoon se bedrag af op hulle ontbyt die volgende oggend. Volgens die gastehuisreëls moes hulle die bedrag verbeur. Aangesien die uitstaande bedrag wat hul moes inbetaal so gering is, gee ek die ook af. Hulle eet dus gratis ontbyt. Ekself verloor finansieël, aangesien die webtuiste ook kommissie op die bedrag geneem het.
'n Paar dae later ontvang ek kommentaar vanaf die webtuiste dat ek onvriendelik was. Moeg dalk, ja. Onvriendelik, nee. Eers was ek sonder woorde. Toe teleurgesteld.Ek kon nie help om te wonder of sulke mense se selfgesentreedheid so sterk is dat daar nie vir 'n oomblik gedink is dat ons dalk moeg, of selfs hartseer, kon wees nie.Gastehuiseienaars bly steeds mense met gevoelens. Ten spyte daarvan dat hul die omstandighede geken het, is nooit 'n woordjie van simpatie geuiter nie. Ten spyte van ons tegemoetkoming met die braai en die gratis ontbyte, is daar volgens hulle genoeg rede om negatiewe kommentaar te lewer.
Is hulle "onkundig" oor wat die verlies van 'n geliefde beteken of bloot ongevoelig? Ek weet nie. Ek weet net dat ek hulle eindlik jammer kry. Negatiwiteit kan mens opvreet.
"Deur moeilike tye groei ons, leer ons en oorwin ons." - R.C. Allen
