Klein dingetjies...

Dit is altyd vir my interessant hoe 'n klein dingetjie dikwels 'n emosie in mens kan losmaak... 'n reuk, soms 'n kleur of 'n liedjie. In hierdie geval was dit 'n papaja; ja, 'n doodgewone "paw-paw."

 

Die dag met my broer se begrafnis het die naby familie voor die diens eers op die kleinhoewe byeen gekom. Daar was nie 'n spesifieke rede voor nie. Dalk wou ons ons vergewis dat dit werklik waar is; dalk het ons gedink om antwoorde/vrede te vind? Ek weet nie. Dit is egter so dat ons graag daar wou wees.

 

Die tuin het reeds haar lenterok aangetrek; dit was immers September. Hoog in die papajaboom het geswelde papajas met  effense geel skynsels gehang. Om een-of -ander rede het dit my oog gevang.

Verder was alles oorweldigend groen.

 

Ongeveer tien dae later en terug by die huis, het ek die plaaslike supermark besoek. Met die inkom het ek die man opgemerk wat besig was om papaja's op die rak te pak. Net daar het my emosies my oorweldig. Ek moes uit die winkel stap om te keer dat ek nie naam weggooi nie. 

 

Op daardie oomblik het ek na alles en almal verlang wat nie meer is nie: my broer, my ouers, ons familiegrond. 

 

Een besef wat onbetwisbaar is, is dat niks ooit weer dieselfde is nie. Dis hartseer, maar nie noodwendig sleg nie. Dikwels bring dit 'n groeiproses mee en ek is seker as ek/ons eendag terugkyk, gaan alles oorweldigend groen wees.



Na die dood van 'n geliefde hoor mens dikwels dat daar nie in die verlede vasgehaak moet word nie. Dit is waar: 'n mens moenie in die verlede leef nie. Ek dink nie dit is wat ons geliefdes sou wou hê nie. Tog het ek gevind dat 'n mens soms die verlede nodig het om die hede te oorleef.

 

Direk na my broer se dood het die mooi van gister gehelp om my deur elke dag se seer te dra. Dit beteken nie ek het by gister vasgehaak nie, maar die mooi herinneringe het die seer tog bietjie ligter gemaak.

 

Aan die begin het dit vir my gevoel daar is niks om oor te lag nie. Soos die tyd aanstap is  daar so baie onthou's dat ek amper permanent met 'n glimlag rondgeloop het...en nog steeds rondloop. Hy was byvoorbeeld erg oor boeremusiek, maar het nooit leer dans nie; was ook nie angstig om te leer nie. Die musiek was vir hom genoeg.

 

Sy respek en liefde vir die lewe en sy medemens sal ek ook altyd met my saamdra. Hy het nie onverskillig gelewe nie. Om sy lewe te vier , het ek 'n skild aan die laerskool waar al ses ons kinders skool gegaan het, geskenk. My versoek was dat dit aan 'n leerder toegeken moet word wat respek vir sy/haar leerkragte en maats het...'n kind met goeie maniere.

 

Al is die verlange groot en die omstandighede hoe my broer gesterf het ongewens, sal ek altyd dankbaar wees dat hy my ouboet was. Dit sal ek vir niks in die wêreld verruil nie!

 

Die onderstaande het ek 'n advertensie pamfletjie raak gelees:

"Julle kan huil omdat ek weg is,

of julle kan glimlag omdat ek geleef het...

 

Julle kan jul oë sluit en bid dat ek terugkom,

of julle kan jul oë open en sien wat ek agter gelaat het...

 

Julle kan jul rug draai op more en in gister bly leef,

of jul kan more aanpak met gister se mooi as jul dryfkrag...

 

Julle kan bly vasklou aan die wete dat ek nie meer daar is nie,

of jul kan my herinnering in jul hart laat bly lewe..."