Na die dood van 'n geliefde hoor mens dikwels dat daar nie in die verlede vasgehaak moet word nie. Dit is waar: 'n mens moenie in die verlede leef nie. Ek dink nie dit is wat ons geliefdes sou wou hê nie. Tog het ek gevind dat 'n mens soms die verlede nodig het om die hede te oorleef.

 

Direk na my broer se dood het die mooi van gister gehelp om my deur elke dag se seer te dra. Dit beteken nie ek het by gister vasgehaak nie, maar die mooi herinneringe het die seer tog bietjie ligter gemaak.

 

Aan die begin het dit vir my gevoel daar is niks om oor te lag nie. Soos die tyd aanstap is  daar so baie onthou's dat ek amper permanent met 'n glimlag rondgeloop het...en nog steeds rondloop. Hy was byvoorbeeld erg oor boeremusiek, maar het nooit leer dans nie; was ook nie angstig om te leer nie. Die musiek was vir hom genoeg.

 

Sy respek en liefde vir die lewe en sy medemens sal ek ook altyd met my saamdra. Hy het nie onverskillig gelewe nie. Om sy lewe te vier , het ek 'n skild aan die laerskool waar al ses ons kinders skool gegaan het, geskenk. My versoek was dat dit aan 'n leerder toegeken moet word wat respek vir sy/haar leerkragte en maats het...'n kind met goeie maniere.

 

Al is die verlange groot en die omstandighede hoe my broer gesterf het ongewens, sal ek altyd dankbaar wees dat hy my ouboet was. Dit sal ek vir niks in die wêreld verruil nie!

 

Die onderstaande het ek 'n advertensie pamfletjie raak gelees:

"Julle kan huil omdat ek weg is,

of julle kan glimlag omdat ek geleef het...

 

Julle kan jul oë sluit en bid dat ek terugkom,

of julle kan jul oë open en sien wat ek agter gelaat het...

 

Julle kan jul rug draai op more en in gister bly leef,

of jul kan more aanpak met gister se mooi as jul dryfkrag...

 

Julle kan bly vasklou aan die wete dat ek nie meer daar is nie,

of jul kan my herinnering in jul hart laat bly lewe..."