'n Dubbelle seer

Om n geliefde op 'n onnatuurlike wyse te verloor, bring baie trauma saam met die hartseer.

Die Griekse word vir trauma beteken wond. Dit is beskrywend vir die pyn waardeur diegene wat agterbly, moet stap. Met tye is dit 'n stryd vir net oorlewing. Tog vind hulle maniere om weer op te staan; om die seer vir hulself sagter te maak. met hartseer weef hul vir hulle 'n trooskombers.

Maggie Hugo het haar middelkind en eggenoot op 'n onnatuurlike wyse verloor.

Vroegoggend op 13 November 2005 is 'n oproep van haar oudste suster ontvang. Maggie is meegedeel dat haar susterskind in 'n motorongeluk oorlede is. "Nooit het ek daardie oggend gedink dat ek sewe maande en elf dae later dieselfde boodskap sou ontvang nie," sê sy. Op 24 Junie 2006 het dieselfde hartseer in haar hart kom nesmaak. Louis, haar en haar man, Koos, se middelkind, is in 'n motorongeluk oorlede. Die ongeluk het by Louis se Alma Mater, Grootfontein Landboukollege, gebeur."Ek het dadelik my jongste seun geskakel. Hy het op die ongeluk afgekom. Sy eerste woorde aan my was dat Louis dood is. Hy het ook genome dat Louis potblou in sy gesig is," vertel Maggie. "Daardie prentjie het in my kop afgespeel."

 

"Ek het die Here gevra om my deur die tyd te dra," onthou sy. "Vir lank kon ek nie kerk toe gaan nie. Ek kon nie na foto's van Louis kyk nie. Met die aanhoor van sy naam het ek soms kriewelrig geraak," sê sy. "Ek het egter nie die Here wat Louis geneem het, saam et hom begrawe nie."

 

Maggie en Koos het besluit om 'n wisseltrofee, ter nagedagtenis aan Louis, aan Grootfonteinkollege te skenk. Louis was 'n presteerder tydens sy studiejare. Albei hul ander twee seuns het ook hul studies aan Grootfontein voltooi en die Hugo's het dus 'n noue band met die kollege gehad. "Grootfontein was Louis se geliefkoosde plek," vertel sy.

 

Dit was egter nog nie die einde van haar hartseer nie. Op 15 April 2008 het haar man sy eie lewe geneem."Ek het vir almal gesê dat ek Koos se dood beter kon hanteer. hy wou nie meer lewe nie. My seun se dood was vir my baie erg."

 

Op soek na berusting, het sy na koos se afsterwe 'n hangertjie van sy trouring laat maak. 'n Kruisie wat sy na haar seun se dood gekoop het, is in die ring gemonteer. Sy het ook intussen hul name op haar lyf laar tatoeër. "So het ek hulle heeldag by my," sê sy.

 

Maggie  hou 'n foto van haar seun, Louis, vas. Sy naam is op haar pols aangebring.

 

Meer as statistiek

Niemand van ons wil hê dat ons afgestorwe geliefdes slegs as 'n statistiek onthou word nie. Ons weet wat hulle vir ons, en dikwels ook vir ander, beteken het. Daarom gebeur dit dikwels dat die treurendes iets doen of oprig, ter herinnering aan die afgestorwene se lewe. Dit is normaal.

Baie put krag uit hierdie daad van herinnering; wat natuurlik uit liefde spruit. Tog is daar dikwels waarskuwings dat diegene wat agter gelaat is nie in die verlede water moet trap nie; dus nie in die verlede moet vassteek nie. 'n Berader  is hieroor genader.

Dr. Yvonne Retief is 'n gerespekteerde berader op nasionale en internasionale gebied. Sy wys daarop dat sekere gedrag vir 'n sekere tydprek normaal en aanvaarbaar is, bv die dra van swart klere en 'n rouband in die verlede. "Enige ritueel wat dit vir 'n mens, as individu, makliker maak, is goed," sê sy. Tog wys sy daarop dat dit ongesond kan wees om bv elke week blomme in 'n persoon se kamer te sit terwyl die kamer onveranderd bly. "Om iets soos 'n beurs of skild ter nagedagtenis van iemand te skenk, hou die nagedagtenis in ere sonder dat die persoon wat rou oor 'n lang tydperk steeds 'n klomp energie in die  instandhouding van die nagedagtenis belê," meen sy. Syself hou van die idee om 'n boom te plant ter nagedagtenis van 'n oorledene. Sy stel dit duidelik dat mense verskillend rou en dat rituele van onskatbare waarde kan wees, maar dat 'n mens versigtig moet wees om nie daar vas te hak nie."