Ek kan nie help om te onthou dat my broer met die vorige kampioenskap nog saam met ons was nie. 'n Mens se onthou loop mos sy eie pad...
Die meerderheid van ons gesin is groot sportentoesiaste, veral rugby. My pa kon so graag sê, wanneer dinge op die veld nie na wense verloop het nie,"Kan jy dit glo?". Dan sou my ma antwoord: "Maar jy sien dit dan." Vandag nog dink ek met genot terug hieraan.
Een van die dinge wat ek wel na elke wedstryd mis, is ek en my ouboet se gesels na 'n wedstryd. Ongeag watse wedstryd dit was; na elkeen het ons mekaar gebel en dan was dit tyd vir grooot gesels. Aanvanklik het die gesprek met rugby begin, maar later is sommer alle nuus gedeel. Na ons ouers se afsterwe was hy die anker in die familie. Hy was die skakel met die uitgebreide familie en so het almal op hoogte gebly oor familiesake.
Skooltyd het ons gereeld gaan rugby kyk op Loftus. Ja, natuurlik is ons gesin Blou Bulle! Van die lekkerste onthou is die rugby uitstappies. Al sit ek duisend kilomer weg, is daar nog steeds iets in die lug op 'n Saterdagmiddag (in rugbytyd) wat my na Loftus laat verlang. Dis so terloops waar ek geleer het om so vinnig te stap. Ek moes hard stap om by die manne te bly. Op universiteit het my vriendinne altyd gekla ek loop te vinnig!!
Wanneer iemand nie meer daar is nie, raak al sulke stukkies herinnering kosbaar. Jy bêre alles in die onthou-boksie om uit te haal wanneer die gemis kop uitsteek. En dit troos tog so bietjie...
"Enjoy the little things in life,
because one day you will look back
and realise they were the big things."
Geen opmerkings nie:
Plaas 'n opmerking